آثار نقاشان باستان نشان میدهد که ثروتمندان از برخی خوراکیها به عنوان دسر استفاده میکردهاند، اما اولین دسرها شامل نوعی شیرینی یا آبنبات میشدند که در ترکیبات آنها از عسل و خرمای خشک استفاده میشد. «مارزیپان» هم نوعی خمیر خوراکی بود که از شکر و بادام تهیه میشد و طرفداران زیادی داشت.
دسرها انواع مختلفی دارند و ویژگی مشترکشان هم شیرین بودن آنها است. شاید جالب باشد بدانید که در زمانهای قدیم شکر جزو گرانقیمتترین مواد غذایی به حساب میآمد، به همین خاطر شیرین کردن غذاها با عسل انجام میشد اما ثروتمندان میتوانستند خوراکیهای حاوی شکر را تهیه کنند.
تاریخچه تهیه دسرهای سرد مثل بستنیهای منجمد شده هم به زمانی برمیگردد که در قرون وسطی، خانواده سلطنتی، یخ تازه طعمدار شده با عسل و شربت میوه را درخواست کردند. از آن زمان به بعد، دسرها هر روز متنوعتر و برای انواع سلیقهها مناسبسازی شدند. یک نکته جالب دیگر اینکه استفاده از قاشقهای مخصوص برای سرو دسر در فرهنگ برخی کشورها، این وعده غذایی را از دیگر خوراکیها متمایز میکند.
لوبیاها دانههای گیاهان گلدار خانوادهی باقلاییان هستند و در دستهی حبوبات قرار میگیرند. لوبیا معمولا در غلاف رشد میکند. غلاف شامل کپسولهایی است که در هر کدام یک دانهی لوبیا قرار میگیرد. غلافها یا کپسولها از قسمت گل گیاه رشد میکنند و بهوجود میآیند. حبوبات دیگر شامل نخود، بادامزمینی و عدس هستند.
لوبیاها دارای اسیدهای آمینه هستند. اسیدهای آمینه بهعنوان موادی شیمیایی در ترکیب با یکدیگر پروتئین را ایجاد میکنند و پروتئینها نیز ماهیچههای بدن را میسازند. پروتئین از مواد مغذی مهم و ضروری برای بدن است.
پروتئین مادهی مغذی مهمی است که تقریبا در هر فعالیت بدن، نقش بسیار مهمی ایفا میکند. لوبیاها اسیدهای آمینهی فراوانی دارند و اسیدهای آمینه نیز اجزای سازندهی پروتئینها هستند.
در بین تمام انواع لوبیاها فقط سویاست که هر ۹ اسید آمینه را دارد. بهراحتی میتوانیم پروتئینهای ناقص را با مغزها، حبوبات، لبنیات یا غلات در یک وعدهی غذایی یا در چند وعدهی غذایی در طول روز ترکیب کنیم تا پروتئینهای کامل را به بدن خود برسانیم. برای نمونه میتوانیم خوراک لوبیا را همراه با برنج یا بلغور مصرف کنیم. مثلا مصرف لوبیای سیاه در وعدهی ناهار و سپس بادام یا پنیر در ساعت دیگری در طول روز تضمین میکند که پروتئین کامل به بدن ما رسیده است.
آثار نقاشان باستان نشان میدهد که ثروتمندان از برخی خوراکیها به عنوان دسر استفاده میکردهاند، اما اولین دسرها شامل نوعی شیرینی یا آبنبات میشدند که در ترکیبات آنها از عسل و خرمای خشک استفاده میشد. «مارزیپان» هم نوعی خمیر خوراکی بود که از شکر و بادام تهیه میشد و طرفداران زیادی داشت.
دسرها انواع مختلفی دارند و ویژگی مشترکشان هم شیرین بودن آنها است. شاید جالب باشد بدانید که در زمانهای قدیم شکر جزو گرانقیمتترین مواد غذایی به حساب میآمد، به همین خاطر شیرین کردن غذاها با عسل انجام میشد اما ثروتمندان میتوانستند خوراکیهای حاوی شکر را تهیه کنند.
تاریخچه تهیه دسرهای سرد مثل بستنیهای منجمد شده هم به زمانی برمیگردد که در قرون وسطی، خانواده سلطنتی، یخ تازه طعمدار شده با عسل و شربت میوه را درخواست کردند. از آن زمان به بعد، دسرها هر روز متنوعتر و برای انواع سلیقهها مناسبسازی شدند. یک نکته جالب دیگر اینکه استفاده از قاشقهای مخصوص برای سرو دسر در فرهنگ برخی کشورها، این وعده غذایی را از دیگر خوراکیها متمایز میکند.
لوبیاها دانههای گیاهان گلدار خانوادهی باقلاییان هستند و در دستهی حبوبات قرار میگیرند. لوبیا معمولا در غلاف رشد میکند. غلاف شامل کپسولهایی است که در هر کدام یک دانهی لوبیا قرار میگیرد. غلافها یا کپسولها از قسمت گل گیاه رشد میکنند و بهوجود میآیند. حبوبات دیگر شامل نخود، بادامزمینی و عدس هستند.
لوبیاها دارای اسیدهای آمینه هستند. اسیدهای آمینه بهعنوان موادی شیمیایی در ترکیب با یکدیگر پروتئین را ایجاد میکنند و پروتئینها نیز ماهیچههای بدن را میسازند. پروتئین از مواد مغذی مهم و ضروری برای بدن است.
پروتئین مادهی مغذی مهمی است که تقریبا در هر فعالیت بدن، نقش بسیار مهمی ایفا میکند. لوبیاها اسیدهای آمینهی فراوانی دارند و اسیدهای آمینه نیز اجزای سازندهی پروتئینها هستند.
در بین تمام انواع لوبیاها فقط سویاست که هر ۹ اسید آمینه را دارد. بهراحتی میتوانیم پروتئینهای ناقص را با مغزها، حبوبات، لبنیات یا غلات در یک وعدهی غذایی یا در چند وعدهی غذایی در طول روز ترکیب کنیم تا پروتئینهای کامل را به بدن خود برسانیم. برای نمونه میتوانیم خوراک لوبیا را همراه با برنج یا بلغور مصرف کنیم. مثلا مصرف لوبیای سیاه در وعدهی ناهار و سپس بادام یا پنیر در ساعت دیگری در طول روز تضمین میکند که پروتئین کامل به بدن ما رسیده است.